شهادت امام جعفر صادق (ع)، ششمین امام شیعیان، یکی از وقایع مهم تاریخی و مذهبی در جهان اسلام است. امام جعفر صادق (ع) در سال 148 هجری قمری به شهادت رسیدند. ایشان به عنوان یکی از برجسته‌ترین امامان شیعه، نقش مهمی در توسعه و گسترش علوم اسلامی و فقه شیعه داشتند و به خاطر تعالیم علمی و دینی گسترده خود، مورد احترام مسلمانان قرار دارند.
دوران امامت امام جعفر صادق (ع) همزمان با دوران گذار و تحولات سیاسی گسترده‌ای در جهان اسلام بود. ایشان در زمانی زندگی می‌کردند که حکومت بنی‌امیه رو به افول بود و عباسیان به قدرت می‌رسیدند. این تغییرات سیاسی فرصت مناسبی برای امام فراهم کرد تا به ترویج علم و دانش بپردازند. در طول امامت ایشان، هزاران شاگرد در محضرشان آموزش دیدند و تعالیم ایشان در زمینه‌های فقه، حدیث، تفسیر قرآن، فلسفه، و علوم طبیعی تأثیر گسترده‌ای داشت.
یکی از ویژگی‌های برجسته امام جعفر صادق (ع)، تأسیس و ترویج مکتب جعفری بود. این مکتب فقهی، به عنوان یکی از چهار مکتب فقهی اصلی در اسلام شناخته می‌شود و تأثیر عمیقی بر توسعه فقه شیعه داشت. امام صادق (ع) با ایجاد این مکتب، به حفظ و گسترش اصول و احکام اسلامی پرداختند و به شاگردان خود همچون زرارة بن اعین، هشام بن حکم، و جابر بن حیان، آموزش‌های گسترده‌ای در زمینه‌های دینی و علمی دادند.
علت شهادت امام جعفر صادق (ع) به دلیل فشارهای سیاسی و دینی حکومت عباسیان بود. عباسیان که از محبوبیت و نفوذ معنوی امام صادق (ع) در بین مسلمانان شیعه بیم داشتند، تصمیم به محدود کردن فعالیت‌های ایشان گرفتند. در نهایت، به دستور منصور عباسی، امام صادق (ع) مسموم شده و به شهادت رسیدند. شهادت امام صادق (ع) ضربه‌ای بزرگ به جهان اسلام وارد کرد، زیرا با از دست دادن ایشان، یکی از بزرگترین منابع علم و معرفت اسلامی از بین رفت.
شهادت امام جعفر صادق (ع) هر ساله توسط شیعیان با مراسم عزاداری و سوگواری گرامی داشته می‌شود. در این روز، شیعیان با برپایی مجالس و محافل مذهبی، به یاد ایشان و تعالیم ارزشمندشان می‌پردازند و با یادآوری سیره ایشان، تلاش می‌کنند تا اصول و ارزش‌های اسلامی را در زندگی خود پیاده کنند. 
