پنجشنبه‌ها همیشه رنگ و بوی خاصی دارند؛ روزی که دل‌ها بیشتر از همیشه به یاد گذشته‌ها و خاطرات عزیزان از دست‌رفته می‌افتند. در این روز، انگار زمان کمی کندتر می‌گذرد و سکوتی پر از دلتنگی فضای دل را پر می‌کند. یاد آدم‌هایی که دیگر در کنارمان نیستند، گاه تلخ است و گاه شیرین، اما همیشه در قلب ما زنده‌اند.
این روز فرصتی است برای آرامش روح و یادآوری محبت‌هایی که هیچ‌گاه از دل‌ها پاک نمی‌شوند. حضور در کنار قبور عزیزان، روشن کردن شمع و خواندن فاتحه، راهی است برای ارتباط معنوی با کسانی که جسمشان از ما جدا شده اما یادشان در هر لحظه با ماست.
گاهی پنجشنبه‌ها فقط بهانه‌ای می‌شوند تا بیشتر فکر کنیم؛ به زندگی، به قدرشناسی از لحظه‌های زنده بودن و به عشق و مهری که هنوز می‌توانیم به اطرافیانمان نشان دهیم. این دلتنگی‌ها گاهی تلنگری‌اند برای اینکه بدانیم زندگی چقدر کوتاه و گذراست.
پنجشنبه‌های دلتنگی، روزی نیستند که فقط اشک و اندوه داشته باشند؛ بلکه روزهایی هستند که به ما یاد می‌دهند قدر لحظه‌ها را بدانیم و از فرصت‌هایی که برای عشق ورزیدن داریم، استفاده کنیم. شاید در این دلتنگی، معنای حقیقی زندگی را پیدا کنیم.
